Przebodźcowanie

Przebodźcowanie (ang. overstimulation), jako ogólna i obiektywna cecha środowiska zewnętrznego, szczególnie środowiska społecznego, jest określone przez obecność bodźców, ich ilość, objętość (w kontekście szybkości i intensywności) lub jakość (w kontekście złożoności, różnorodności i nietypowości), które przekraczają nasze zdolności do przetwarzania i przyswajania, co prowadzi do negatywnych skutków.

Nadmierna stymulacja może dotyczyć jednego lub wielu zmysłów (np. wzroku, słuchu) oraz może wpływać na różne układy organizmu (np. nerwowy, trawienny). Źródła nadmiernego pobudzenia mogą wynikać zarówno z otoczenia naturalnego, jak i być efektem postępu cywilizacyjnego.

Objawy przebodźcowania na poziomie psychicznym obejmują zaburzenia percepcji, skupienia uwagi, koncentracji oraz myślenia (zarówno formalnego, jak i rzeczowego), trudności w podejmowaniu decyzji, nadpobudliwość, drażliwość, negatywne emocje (takie jak lęk i smutek), poczucie utraty kontroli oraz dezorientację. Na poziomie behawioralnym przejawiają się one zachowaniami unikowymi (np. wycofywaniem się z relacji społecznych) lub agresywnymi, a także zwiększonym prawdopodobieństwem popełniania błędów.

Dodatkowo, objawy te są skorelowane z reakcjami fizjologicznymi, takimi jak podwyższone tętno i ciśnienie krwi, przyspieszony oddech, zwiększone napięcie mięśniowe, niepokój fizyczny, wyczerpanie oraz zaburzenia snu (Bąk-Sosnowska, Holecki, 2022).

Autor: Natasza Kuziemska

Bibliografia:

Bąk-Sosnowska, M.,Holecki, T. (2022). Overstimulation and its consequences as a new challenge for global healthcare in a socioeconomic context. Pomeranian Journal of Life Sciences, 68(1). https://doi.org/10.21164/pomjlifesci.811